inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.738):

lichtpunt

Bloed schuimt en ruikt naar gistende wijn.
Toch walg ik van wat groeit
en vertrappel de prille kiemen
en snik met het plotse berouw
om de kelken en knoppen die knakken onder de zool.
Het ijsvlak smelt tot een broos vlies.
De boer gelooft nu al in de vette oogst,
verslikt zich in rekensommen
vergaart het maaisel
en drijft de kudde naar een malser veld.
Hoor hem vloeken in de kraag.
wijkend voor de wurgende hitte
of de zondvloed, waanramp
die zijn dampende stallen meesleurt.

Vrieslucht beet in mijn kruis
Vlokken maakten de wielsporen gladder.
Welkom winterweelde!
Verjaag die ijle luchtbel naar de tropen.
Verwek de ijswind die de poorten slaat
en blauwe vluchtelingen baart
die sidderen achter de poort
die siddert in haar scharnieren.

En ik borrel van ongemak,
zoals kokende pek klaar staat voor de belagers.
Maar altijd blijft er een lichtpunt.
Mijn bruid nadert en Koning Kou is kreupel,
Versleten en vergeten hoe de takken smelten
hun kleur hervinden.

Toch was ontwaken uit de wintersluimer geen grap.
Maar nu val je in de vijver
Het jonge kroos kleeft aan je klissen.
We varen in een krakende bark
Gladgestreken lijken de plooien
na ons dagelijks tumult...het knarsend evenwicht,
De harmonie van een dronken orkest.
Zwanen zouden meer verstand van trouw hebben.

Schrijver: Wimper, 23 juni 2003


Geplaatst in de categorie: jaargetijden

3.0 met 5 stemmen aantal keer bekeken 651

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)