inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 2.800):

spin me weer in zonder naam

we zoeken en
dollen, hollen als
gasten op het net
overal waar we komen
is iets te beleven
te geven, we denken
zo is het leven

gedachten
van anderen.
springen met woorden
van letter naar letter
proeven emoties
spugen hun gal
schoppen en trappen
naar iedere bal

we maken
een horizon leeg
de ruimte was groot
de zon slechts een veeg
licht genereren we zelf
met weerkaatsend
succes van arbeid
door anderen
we denken te werken
maar herhalen ons
zelf keer na keer
parasiteren dus weer

hebben alles gezien
het jatten, knippen
scheren en buigen,
het drinken en snuiven
glamour en macht

het heersen
zinloos genieten
misbruik van kracht
arrogantie van geld
gemis aan gezag
keer je af
kies voor essentie
van wonen in eenvoud
kies voor familie
voor vrienden
werken in stilte.

strompelen
steunen, dan
lopende kreunen
de stapjes alleen
op de wereld
het groeien van
vleugels, gefladder
gedwarrel, de aanloop
de vlucht in vrijheid

vrij van de bodem
krachten trotserend
het wenden en keren
glijvlucht in rust
van de stilte
kilte van hogere sferen
kou die snijdend
je terughaalt als
lucht weer te ijl wordt
en je alleen bent
gestegen naar
oorden te hoog
voor de draagkracht
van zilveren vleugels

verkleumd vallend
spiralend naar hulp
schreeuwend om licht
in de val van duister
onverricht, zaken
achter je latend
wetend dat dood
je inhalend zal kussen
je zacht zal doen rusten
in het hard van de grond

we vliegen met velen
ik hoor de geluiden
van stilte verdwijnen
gekraak en geruis
wieken van vleugels

de stroom is
er eventjes uit
een glijvlucht
in koude en
warmere sferen
een botsing van lucht
turbulentie is
niet te bezweren
de vlucht slaat
uiteen in geruchten
we laveren.
waar eens onze richting
heel klaar was,
verdwalen we nu
het licht is
ons richtpunt.

het zicht wordt
al minder en
tegen een stroom
van vernieuwing
en snelheid verlaat
ons de kracht van
het kiezen in vrijheid

we landen en
stranden alleen
praten verstandig
maar huilen inpandig.
ik vlieg met je mee
naar het licht
zonder zicht

ik ga nu terug
spin me weer in
zonder naam
zonder woning.
wordt weer mezelf
als ultieme bekroning
voel weer mijn hart
en gevoel

kies een gezicht
zonder smoel
laat weer verstand
door onbewust zijn
verleiden
het goede te scheiden
door kwaad
te vermijden

mijn paletten
staan klaar
kleuren gescheiden
vormen en beelden
zijn nog bescheiden

ik schilder de streken
van liefde in tijd
verdwijn als het kan
in de magie van morgen
ook in mijn dromen
zal jij blijven komen.

Schrijver: wil melker, 5 juli 2003


Geplaatst in de categorie: maatschappij

3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.121

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:
Mies Prinsen
Datum:
6 juli 2003
Email:
m.prinsen1chello.nl
Beste Wil Melker,
Dit gedicht leest plezierig door zijn ritme, maar wat een woordenstroom.
Nadat ik het de eerste keer las dacht ik:
“Het lijkt wel of Wil overal de bezem doorheen wil halen.”
Maar niets is minder waar, je neemt de lezer mee en laat hem / haar zien
wat eigelijk zo onbelangrijk is
Na een wervelende tocht, met veel indrukken, breng je de lezer in de laatste strofe in rustig “vaar water.” Daar komt de liefde weer om de hoek kijken.
De laatste twee regeltjes zou ik nog mooier vinden als er stond:
Ook in mijn dromen
Mag jij binnen komen.
Mies



Naam:
wauters kristine
Datum:
5 juli 2003
Email:
stovelotionhotmail.com
Alweer machtig, zoals ik verwachtte.
Oppervlakkige zaken zijn aan U niet besteed.
Naam:
VS-hyweather
Datum:
5 juli 2003
Email:
vs_hyweatherhotmail.com
wat een mooi gedicht, en lekker lang.
Zo'n lang gedicht heb ik nog nooit van U gelezen.
Naam:
an
Datum:
5 juli 2003
Email:
an.terlouwhetnet.nl
Potverdorie, wat goed!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)