koude ogen
Zijn ijskoude blik priemt
de minachting door mij heen
hoe kan ik zacht blijven
als hij mijn woorden stukslaat
met het scherp van die lach
-scherven eten immers vlees-
de schaduw plukt hij uit
het zonnigste van mijn zomer
en verstikt mijn brave neus
er tergend langzaam in
telkens lik ik wonden schoon
aan het licht in dit leven
en zweven zijn zoute vingers
om hun frustratie erin te roeren
als de vlammen van woede
mijn weide en wat leeft verslinden
vallen zijn woorden weer
-ze zijn van benzine-
Geplaatst in de categorie: emoties