Bevroren stilte

Ik droom weg in een landschap dat bevroren lijkt,
waar alleen het geluid van kou bijna te horen lijkt.
Waar alleen de eenzaamheid en de stilte regeren,
en mijn hart niet meer klopt maar enkel nog zwijgt.

Vergeten gevoelens die nooit meer terug komen,
vergeelde foto’s als surrogaat voor oude dromen.
Herinneringen van een dichter die niet wou leren,
een dichter die van Vadertje Tijd een lesje krijgt.

Ik dommel weg in een landschap van mijn verleden,
ver weg van mijn toekomst, zelfs van mijn heden.
Niemand die me hier zoekt, die me hier wil storen,
ze laten me achter met al wat ik ben of wie ik was.

“Geen toespraak en geen bloemen” wordt gefluisterd,
ik kijk sprakeloos toe hoe de zon de hemel verduisterd.
Ik wil wel spreken, maar niemand kan of wil me horen,
of ziet nog de man in mij die ik heel lang geleden was.

Geen toegestoken hand van wie me nodig heeft,
gesproken gedichten waar niemand nog om geeft.
De waanzin van de eenzaamheid is niet te keren,
ik doe niets, terwijl een stille dood me bedreigt.

Ik droom weg in een landschap dat bevroren lijkt,
waar alleen het geluid van kou bijna te horen lijkt.
Waar alleen de eenzaamheid en de stilte regeren,
en mijn hart niet meer klopt maar enkel nog zwijgt.

Schrijver: Jos Witteman, 21 juli 2003

jlwittemanyahoo.com

Bevroren

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 692