Netgedichten

netgedicht (nr. 2.961):

Tijdloos

Ik val in het huidoplichtende, zielsvervoerende geluid
van een tragisch verliefde saxofoon die zijn warmste stem
bespeelt om het triest klinkende geweten van de sombere
piano met zijn gevoeligste melodie te verzachten. In zijn
hoogste noot troost hij haar fluisterend dat zij zijn mooiste
is, terwijl een mijmerende bas de gitaar van zijn dromen in
slaap wiegt op het gestaag ritme van stromend zand en
wat ruisende tranen van de zoet zingende zangeres,
die hun laatste zucht beantwoordt als ze de grond raken
en sierlijk opgaan in de lucht.

Ze smeekt de cimbaal zijn traag schuddende hoofd niet te
laten hangen en haar de hele nacht lang te beminnen,
want de ruimte is gevuld met het tederste liefhebben van
zwoel neuriënde noten die hun dorst naar eeuwig leven
lessen met de romantiek van het mooie moment.
Verlangen heerst in deze nacht van innige fantasieën en
de tijd staat stil.

Stond ik dat ook maar.