Netgedichten

netgedicht (nr. 3.134):

hij staat in het huis waar

plotseling zijn verleden zich opdringt uit steviger grond
om allerhande achterstallige inzichten op te eisen
vreemd gewichtloos weten voor vergeten takken
die gehaast teruggereikt worden aan een stam
geen heeft naar buiten toe een belang
een slinks verwijt leeft even
of het valt terug naar het ongeloof
waarvan het nuchter licht boven de bomen nog leeft

wonderlijk zelfs in zijn eigen verleden ziet hij
zichzelf weinig steekhoudend met zelfs nooit een ruzie

hij houdt van de grote open ruimtes in het bos
overgrootouderlijk verloren
als wat hij deed of naliet fortuinlijk misliep
of vergeefs beroerde
het heeft hem niet doen groeien
ps (deze woorden willen niet belangrijk zijn
willen tot het vergeten strekken
willen liggen voorbij elk inzicht
deze woorden zijn als een bosrand

toonloos