REFLUX
Volledig concentrisch voltrekt zich het leven
en wordt met zichzelve omsloten, compact.
Alsof met een passer, die langzaam verzakt
almaar wijdere cirkels worden geschreven.
Weemoedigheid doet soms de lijnen verkleven,
het middelpunt wordt door de jaren abstract.
Als terugkeer de diepten en hoogten vervlakt
worden laag na laag alle fasen verweven.
Ik vind in mijn hand een steeds kleinere hand,
een oude geur, in kleine enclaven.
De heldere vlam werd een smeulende brand
waarvoor ik moet vluchten, in doelloos draven.
En steeds: mene tekel aan iedere wand.
Er ligt in mijn lichaam een kind begraven.
Geplaatst in de categorie: tijd