Hysterie

Schichtig als een bange hond
aan zijn baasje vastgeklonken
loop ik hijgend in het rond
op zoek naar de vaste grond
in gepeins verzonken

Hallo mijn liefste
ben zojuist verdwenen
als een glimlach in de nacht
in mezelf verborgen
onbeduidend en onschuldig
zwevend naar een stille kracht

Zoekend op het stille pad
van vergetelheid en voeten
ga ik tastend door de stad
de ogen van een grijze rat
steeds mezelf ontmoeten

Hallo mijn liefste
ben zojuist gestorven
in een land vol hartsgeheimen
ademde nog orchideeen
kuste zacht de paarse mist
van eeuwigheid en rijmen

Huizen langs de kale straat
waarlangs stil een enkel wezen
zijn licht verspreidt zo 's avonds laat
en ochtend met de avond praat
moet ik de toekomst vrezen

Hallo mijn liefste
ben zojuist verdronken
in de kilte van het leven
de nabijheid van het niets
voelde ik als zachte schok
de schaal van Richter Zeven

Schrijver: sephus
Inzender: joop van santen, 19 september 2003

sephus48hotmail.com

hysterie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 16 stemmen 825