Hysterie
Schichtig als een bange hond
aan zijn baasje vastgeklonken
loop ik hijgend in het rond
op zoek naar de vaste grond
in gepeins verzonken
Hallo mijn liefste
ben zojuist verdwenen
als een glimlach in de nacht
in mezelf verborgen
onbeduidend en onschuldig
zwevend naar een stille kracht
Zoekend op het stille pad
van vergetelheid en voeten
ga ik tastend door de stad
de ogen van een grijze rat
steeds mezelf ontmoeten
Hallo mijn liefste
ben zojuist gestorven
in een land vol hartsgeheimen
ademde nog orchideeen
kuste zacht de paarse mist
van eeuwigheid en rijmen
Huizen langs de kale straat
waarlangs stil een enkel wezen
zijn licht verspreidt zo 's avonds laat
en ochtend met de avond praat
moet ik de toekomst vrezen
Hallo mijn liefste
ben zojuist verdronken
in de kilte van het leven
de nabijheid van het niets
voelde ik als zachte schok
de schaal van Richter Zeven
Inzender: joop van santen, 19 september 2003
Geplaatst in de categorie: emoties