Netgedichten

netgedicht (nr. 3.213):

Hersftgedachten

de nacht stormt huiver
in haar donkerste uren
rukt aan de bladerkronen
en blaast met schrille tonen
gedruis dat maar blijft duren
maar nu, is de lucht zuiver

want het oog der stormen
is op mij gericht, intens
scheurt de wolkengrens
de flarden aan vormen

de scheiding der nachten
doet mijn dagen kwijnen
en ook de zon verkleinen
de kou bevriest gedachten

en telkens stilt de fluister
achter mij aan, stapvoets
als ik mij omdraai
en ingespannen luister