Netgedichten

netgedicht (nr. 3.240):

voor vermiste solisten

Ik heb me heel stil afgewend
maar niemand heeft door
dat ik met zingen gestopt ben
Een eenling in het koor

Er is niemand die naar me wijst
en roept: hij verdomt het
waarom doet de dirigent niets
schiet op, straks verstomt het

Ze zitten in hun nette jasjes
en vinden het een mooi gehoor
in de pauze doen ze hun plasjes

of staan voor de koffie te dringen
Ik ben stil, ik weet dat ik stoor
wanneer ik nu ineens ga zingen