Netgedichten

netgedicht (nr. 3.279):

Ondergang

Hoe konden wij vermoeden
bij de eerste dageraad
die ons vulde met verlangen
dat de zon zou ondergaan?

De zon die ons vervlamde
en deed dansen van geluk
klom steeds hoger in de hemel
door een zinderende lucht

Wat waren we verbijsterd
eerst zag jij het, toen pas ik
dat die zon begon te sterven
langzaam stikkend in de mist

Het al verslindend duister
maakt ons blinden voor elkaar
want wie heeft er een vermoeden
van die tweede dageraad?