Netgedichten

netgedicht (nr. 3.286):

Requiem Eternam

wie spreekt er van geborgenheid
als mijn bed een grafkuil is
gevuld met de karkassen
van lang gestorven dromen

levend zijn ze niet, maar
vergeten evenmin
en soms trekken ze me ruw
in die diepte waar ze wonen

en met de jaren groeit het
tot een klagend massagraf
waar ik enkel nog kan huilen
om de dromen die ik doodde

wie durft er nog te slapen
op zo’n bed van zwarte spijt
mijn geest is dood, gebruik het straks
om mijn lichaam op te baren