Netgedichten

netgedicht (nr. 3.296):

requiem

terwijl de woeste zee
mijn voeten willen grijpen
tel ik steeds mijn stappen
met mijn ogen dicht
voel ik hoe jouw vingers
in mijn handen knijpen
draag ik op mijn schouders
jouw vederlicht gewicht

terwijl de harde wind
mijn lichaam doet verlangen
naar de luwte van een duin
en de kalmte van jouw stem
verdrink ik in mijn tranen
die glimmen op mijn wangen
voel ik mij langzaam zakken
nu ik niet langer zwem

terwijl de koude zee
mijn woorden doet vergeten
die ik je ooit eens zei
of minstens één maal dacht
laat jij mij zachtjes los
omdat je hebt geweten
dat ik het wel zal redden
geheel op eigen kracht

terwijl de lage zon
mijn ogen doet verblinden
tel ik nu mijn stappen
op het pad dat ik beloop
vandaag raak ik je kwijt
maar zal je ooit weer vinden
dat maakt mijn leven zinvol
verdrietig, maar vol hoop