inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 3.501):

Doodstil

De stilte is wit,
mijn engel is dood.

Uit de hemel vallen
naalden van wezenloze pijn.

Mijn tranen prikken de sterren
door het papier
van het zwarte firmament.

Ik sta hier versteld,
als een beeld dat is vergeten.

Achter mij zie ik
geen voetstappen meer.

Ik adem je uit
en geef me over
aan ons leven.

Ik pluk opnieuw
de dag
van winterbomen.

Schrijver: Anton van Amerongen, 11 november 2003


Geplaatst in de categorie: overlijden

3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 2.178

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)