Waar droogte huilde

de gouden aarde scheurde open
een anker haakte stil in de grond
schakelde verbinding met de boot
die in droogte nergens drijfveer vond

vanaf de steiger over dorre vlakten
zag ik netten vissen in de lucht
het zwart gespannen sluierspel
als laatste weduwen op de vlucht

uit het niets bracht een jonge visser
gevonden kisten proviand aan boord
zijn sterke schouders tilden de zon
kracht die de warmste liefde toebehoort

hoog boven mij spreidde ik armen
vroeg erbarmen aan overvolle zeeën
schreeuwde de wind tot stormkracht
en brak golven hitte snel in tweeën

gesloten ben ik op de rand gaan rusten
met de eindeloze verte in mijn hand
zag de stroom sijpelen tussen breuken
tot hij schuimend uitbarstte over land

netten vingen het water en haar vis
zeilen lachten vol de wind weerom
de visser dreef af naar zijn geliefde
en keek nog één keer naar mij om

Schrijver: Geertruud Otten, 18 november 2003

gimottenhotmail.com

droogte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 5 stemmen 749