in een eeuwenoud refrein

in je ogen breekt
de wereld in een
eindeloze lach
niet in scherven die
verwonden maar als
zon die schijnen mag

geef je hand
ik lees de lijnen
die je nog te leven hebt
ik voel je trillen
en de pijnen die
je niet verbergen kan

je gaf me alles
en je lichaam
liet me toch mezelf zijn
in je armen
zong ik liefde in
een eeuwenoud refrein

we hebben lente
laten komen, nooit het
prille groen gesnoeid
zomerden tot aan
de herfst, toen was
hartstocht uitgestoeid

hand in hand
gaan we de kou in
voelen vriendschap
voor elkaar, om de
winter door te komen is
samen warmen geen bezwaar

Schrijver: wil melker, 20 november 2003

wlmelkerziggo.nl

afscheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 1.259