Netgedichten

netgedicht (nr. 3.669):

wenkt stilte met het koude gezicht

kom met me mee
of zal ik je dragen
het land is zo leeg
zonder leven en vragen

overal steen
de wind zingt zijn lied
langs ravijnen en neuriet
refreinen alleen, alleen

ik heb muren gebroken
voegen gewrikt
liet eenzaamheid komen
uit leegte in dromen

nog zijn we gebonden
de wereld vergruist
het licht in het glas
ontbindt zich tot zwart

kom met me mee
want alles verbrokkelt
scherft in mijn handen
rafelt aan alle verbanden

nog zijn we samen
met de dood in het zicht
boven lokt ijlte, wenkt
stilte met het koude gezicht