Netgedichten

netgedicht (nr. 3.678):

kerst verwensing

bespat
spiegelen de ramen het licht
dat zacht van binnen gloeit
en versleten zinnen boeit

maar tijdens deze
te korte dagen
zijn er geen mensen meer
om wat glans te vragen

zie! ze haasten zich
hun blik neergeslagen
en ze staren star
naar voor gericht

de koude buiten kruipt
heel diep en kraakt
het hart, het lijf en leden

de ijzige regen druipt
ongenadig en vaagt
de modder van de wegen

de muziek huilt
tranerig hysterisch
en draagt

mijn ziel naar de hel
zoals die man daar
met de bel
op de hoek van de straat
in het ijle praat