Netgedichten

netgedicht (nr. 3.723):

Apocalyps

Het doffe glas verhulde nog de roestige wijn,
satijngerijpt. Zou het van de stalen druiven zijn
die aan betonnen ranken
en langs granieten flanken
wedijverden met blauw azijn ?

De witte raaf, de grijze krater, de ijle damp
trok exploderend over de resten van het kamp
waarin geen hart meer klopte
het laatste leven stopte
zonder getuigen van de ramp.

De schepping nu weer woest en ledig
geen spoortje mens, volkomen vredig.