Netgedichten

netgedicht (nr. 3.755):

Vader en zoon

Je speelt een ridder zonder
paard, maar zwiepend met een
plastic zwaard verover je die
straat van toen.

God, mocht ik het maar overdoen.

Plots word je woeste indiaan
bewapend met een pijl en boog
en zie ik trotse veren staan.

Dan denk ik weer aan Arendsoog.

Je schiet je beste vrienden
neer, maar even later staan
ze weer. Je rent, je fiets,
je springt en stept en bent
met toverkracht behept. Je
bent de baas over de bal.

Zo onbekend met leed en gal.

Dan gaat het sneeuwen in de straat.
Die sneeuw is allemaal voor jou.
Wat is het heerlijk in de kou. Nu
mag je uren op de slee en al
je dromen mogen mee.

En ik, ik ben alleen maar
stil. Ik voel de winter en ik ril.
Ik woon al lang in deze straat
en weet wat jou te wachten
staat.