Netgedichten

netgedicht (nr. 3.872):

George en de ballade van de wereld

De hele wereld kijkt zwijgend toe,
de nutteloosheid zo ontzettend moe.
Maar de wereld wil maar niet leren,
laat zich makkelijk door je chanteren.

Wat wij denken kan je niet zo schelen,
zolang je de lakens maar uit kan delen.
Kan het niet vredig, dan met bot geweld,
want macht is al wat er voor jou telt.

Maar ooit komt een einde aan je droom,
en druip je af, gebukt onder schroom,
als een hond met de staart tussen de benen.
En je grote mond ... is ineens verdwenen.

Dan keert voor de hele wereld het tij,
is men los van jou, eindelijk weer vrij.
Maar tot zolang hou jij hier nog huis ..
... en de wereld ... het draagt z'n kruis.