Netgedichten

netgedicht (nr. 3.900):

Het zwerfspoor voor…

Voetstappen kraken op ’t held’re laken van vers gevallen sneeuw
verbreken de stilte van de morgen die in kilte uit de nacht ontwaakt
met ’n kermende schreeuw

De man sjokt voort door niemand gestoord in zijn eenzaam bestaan
dat hij zelf doodbedaard onder zwerversleven schaart om in vrijheid
over aarde te gaan

Dan staat hij stil daar hij denken wil en om even met zichzelf te praten
over de waarde van ‘t leven, wat hij meer heeft te geven dan zijn indruk
die hij zojuist heeft gelaten

Na kort zelfoverleg vervolgt hij zijn weg en lacht om de vraag die hij vroeg
hij weet nu heel beslist dat hij zich niet vergist in zijn stelling die stelt:…
mijn spoor is genoeg!