t(er)reuraarde
uit de nevelen zonder begin
tolt blauw gestaag rond haar as
ongewoon gewoon nietig in het al
heelt ze geslagen door mens
en meteoor haar wonden
ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar
ze huilt, ze vloekt
boombuigend over weggegomd groen
druipen stormnachten haar leed
verzinkend in een zee tranerigheid
zuchten golven zich te pletter
ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar
ze verwoest, ze splijt
haar gebeeldhouwde torens
soms ijselijk gepolijst
dan weer doordrenkt haar windzang
de broze stilte met twinkelend refrein
ze spreekt niet, stelt geen vragen, maar
ze beeft, ze breekt
als verdoken broosheid
apocalyptische woede vonkt
tot zij drachtig van vuur
grommend uit haar voegen barst
ze spreekt niet, stelt geen vragen maar
gekweld door geweld
drijven mens en aarde uiteen
wie zal het gevecht met de tijd verliezen
jij en ik of zij ?
misschien zal ze vergaan zoals haar ontstaan
en wij met haar
Geplaatst in de categorie: heelal