Sprankelend begin

Laat de wind maar om het huis loeien,
ramen worden gegeseld door de regen.
Maar vannacht kan het me niet zo boeien,
met jou hier zijn ervaar ik als 'n zegen.

We laten het haardvuur zachtjes branden,
net als het vuur hier diep in ons hart.
Glinsterende ogen en strelende handen,
niets dat ons kleine wereldje nog tart.

De tijd zal vannacht stil blijven staan,
dit moment wordt ons niet meer ontnomen.
Jij en ik, we zullen steeds verder gaan,
véél verder dan in onze stoutste dromen.

En mocht de nieuwe dag dan tóch aanbreken,
als een sprankelend begin van ons leven,
dan zal mijn tong van pure liefde spreken
en zal ik jou, opnieuw, m'n ja-woord geven.

Schrijver: Jos Witteman, 31 januari 2004

jlwittemanyahoo.com

Liefde

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 6 stemmen 786