Lentenimf
Heel even maar
hoor ik haar koddig lachen
dan slokt het woud haar beeld weer weg
Nieuw leven ruist er over het veld
een tranenlaken glijdt onhoorbaar van haar flanken
de alvast geleende zomertijd voorspelt
een bruisende oorsprong van ongeboren ranken
Dampend valt de milde voorjaarsregen
geheel bevrijd van het hard bevroren winterjuk
op het wilde land, niet in straten of in stegen,
smelten lentebrokken samen tot een spektakelstuk
Daar is ze weer
een lach verlaat haar ranke morgentooi
al dansend op de nevels achter het meer
begroet zij het hoge riet en gras van laag allooi
Ik tast naar haar gestalte
voel het warme briesje door de bomen
helaas, de lente mist nog het gehalte
ze is een lach te vroeg gekomen.
Geplaatst in de categorie: natuur