Netgedichten

netgedicht (nr. 3.975):

Podiumparket

de stilte valt omlaag
als het licht verdwijnt
en het podium grijnst
de gordijnen open, traag

een zwarte stoel
troont het gevoel
in een leeg decor
hij wacht alleen gelaten
en verstomt het praten

even ...

dan

komt de monoloog
naar voren, zet zich
en staren vele ogen
hun monden open

zo klinkt de luister
soms onderbroken
en kucht de stemming
zich vervelend droog

want de podiumparkiet
kwettert zijn verdriet
soms gezwemel
naar de sterren in de hemel

zijn gebeden
uit een ver verleden
worden hier nooit verhoord
enkel verstrooid aanhoord