Jouw naam
De stilte is nog vol van jou
schreeuwt ons heftig tegemoet
in de leegte die jij achterliet
en in het schrijnen van ’t verdriet
dat zich met pijnlijk missen voedt
en ik...pak machteloos mijn pen
kras zolang mijn vingers gaan
jouw naam op vellen wit papier
want dan ben je tenminste hier
bij ons...in dit bestaan
hulploos kijk ik wat er gebeurt
als tranen natte plekken wenen
op letters die zich tergend weken
voor mijn ogen vaag verbleken
vervloeien tot ze zijn verdwenen
verloren dwaal ik nu wat rond
blijf radeloos naar ‘n reden gissen
vind mezelf weer t'rug op ‘t strand
waar ik je naam neerschrijf in ‘t zand
maar golven komen hem rollend wissen
verbeten pak ik een scherp mes
om je naam in ‘n boom te kerven
doch de schors valt naar de grond
en ik sta stil...innerlijk gewond
…blind te staren naar zijn sterven
ik schuur mijn hand tot bloeden toe
bij ’t slijpen van je naam in steen
om droef te zien dat Vader Tijd
langzaam maar zeker ook dit slijt
wat ik ook doe, je gaat steeds heen
wanhopig roep ik: God…, waarom?
…voel me verzinken in donk’re drift
hoor dan Zijn stem: wees niet getart
zijn naam staat geschreven in je hart
onuitwisbaar en zorgvuldig in gegrift.
Geplaatst in de categorie: overlijden