Netgedichten

netgedicht (nr. 4.101):

Het epos van de zeven dode dichters

De vrouw, zij smelt tot 13 met de tijd. Of dat aan mij ligt;
weet ik zeker dat mijn lijflied reeds geschreven was
of is ieder mens uniek, zo flauw als spontaan.
Wie rijdt er mee, langs teerbevlekte en schuimige zee
en vertelt mij dan dat ik gelijk heb?

Overdag of 's nachts zie ik de maan en zoek ik de verschillen
Een overdaad aan sterren, daar ligt het aan.
Het schijnsel dat mijlen verbindt
het omsluit mij, maar ik vind de afstand te groot
eenzaam verdwaald in een donkere zee, toe,
wie vaart er mee?
Wie brengt de sterren naar beneden
en keert mijn ziel weer richting heden

De vrouw, de dichter of de duivel
quaestor van verloren stemmen
Wie kan dit perpetuum remmen
en mijn wilde paarden temmen?

meta

Op zoek naar een doorbraak
alternatief voor retro-trend
schreef hij het epos van de zeven dode dichters
opgehangen op ogenschijnlijk een tijdstip van toeval
maar digitaal weergegeven symmetrisch
deden zij het om die ene
voelden zij zich zielsalleen
stille hunkering naar diegene
verdwaald in een lemen grot.

En wat was er met de muziek gebeurd
onverschillig uitgesleurd
hij neuriede de eenzaamheid
en raakte z'n gevoelens kwijt
hij zoekt naar troef en onderscheid
en moet berusten in de tijd

Tijd van zin, moment van twijfel
een stoel in een hoek van de kamer
de schaduw die niet uit z'n voeten stamt
een knoop uit het boekje in z'n atlas geramd
zwevend, wachtend op de ongelukkige vinder
een ziel; een dichter

meer

minder