je zinnen smeulden vuur
ik zag je zwaaien
je hoofd omdraaien
voor een laatste groet
tijd vergoedt geen afscheid
lucht ging vonken in
een spel van ademloze woorden
je bracht me bloemen die al
zomerend nog bij de lente hoorden
ze kleurden ogen
met de warmte van je lach
in hun glans zou de uitgestelde
hemel ook op aarde mogen
je hebt het paradijs
maar afgebeld, je zinnen
smeulde vuur, er was rook van
warmte die door eigen norm is geveld
maar, op de lange duur
zal passie je toch overspoelen
wind zal hartstocht aan gaan blazen
echte liefde laat zich niet verbazen
Geplaatst in de categorie: afscheid