Aan mijn stoel gekluisterd
'k probeer het handig te ontwijken
de grimassen rond mijn bitt're mond
maar de pijn die lekt uit ied're wond
doet mij uiteindelijk bezwijken
ik die de marathon kon lopen
zit nu gekluisterd aan mijn stoel
met slechts nog één onnozel doel
mijn zelfbeklag ontlopen
net nu de lente mij haar hand wil reiken
en vogels lokken mij alom
net nu de winterkou voorgoed zou wijken
'k word even lyrisch bij deze sombere mare
talloze mensen stram en krom
halen hun neus op voor zoveel navelstaren
Geplaatst in de categorie: emoties