door nacht en dauw

door nacht en dauw al urenlang verborgen
ontwaak ik elders in mijn eigen tuin
bezeer me dwalend aan de hopen puin
en voel de angst die mij opnieuw wil worgen

vermoeid om telkens voor mijzelf te zorgen
buig ik mijn hoofd en houd het nog wat schuin
een oud omhulsel roerloos leeg en bruin
op deze nog te vroege voorjaarsmorgen

een zwart satijnen schoonheid raakt mij aan
en streelt mij wimperzacht over de wangen
ik huil verdriet geluidloos drupt een traan

zij lest de dorst wat zeer doet van verlangen
haar lippen zuigen langs een spoor van pijn
de zoete nectar van mijn eenzaam zijn

Schrijver: klaasje, 27 maart 2004

doldersumszonnet.nl

eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.1 met 10 stemmen 587