Netgedichten

netgedicht (nr. 4.378):

Maar het blijft voor altijd stil

We zwegen allen
Alsof afgesproken
En volgden haar kist gedwee
Stil mijn vader en gebroken
En de najaarswind zweeg mee

We veegden ogen
Langs de dode lanen
En omrinden toen haar kuil
We verborgen onze tranen
Ook de zon ging zomaar schuil

We sloegen kruisen
En we zeiden amen
Nadat de priester gesproken had
We stonden stilletjes tezamen
Tussen wat roerloos herfstblad

We keerden terug
Zichtbaar aangeslagen
En de wereld was plots koud en kil
Soms willen we haar nog wat vragen
Maar het blijft voor altijd stil