afwezig kent geen laatste trein
in geluiden van de stad
hoor ik harten kloppen
het bloed is niet te stoppen
in verbluffende activiteit
voorbij de tijd van rusten, als ze
hun welverdiende maaltijd lusten
gaat de drukte onverminderd door
bruisend, is de link naar mijn gehoor
pas als kleine uren minder
mensen langs de muren tellen
vlakt het leven af, fluistert duister
zacht haar echo's naar hun graf
dan slaapt stilte in de huizen
zetten schaduwen hun stappen
op plavuizen om er niet te zijn
afwezig kent geen laatste trein
Geplaatst in de categorie: maatschappij