Jouw Normandië
Het strand vol stenen
en ik zoek je stemmen
maar er is geen zonlicht
of zout op de huid
Zo slaan wij dood,
aan een kust kwetsbaar
en ketsbaar de keien
die opspatten wijsheid
die ons zo ontcijferbaar maakt
Ik zal ooit begrijpen
hoe de geur van je armen
ons daar overvleugelde,
rotsen door regen en wind
kiezels werden.
Later is alles niet meer
terug te bedenken
dan de pijnlijke plekken
waarover het strijken
van licht balsemt
omdat alles voorbijgaat.
Zie ook: https://tjootje.auteursblog.nl
Schrijver: Theo van de Wetering, 11 april 2004
Geplaatst in de categorie: liefde