Vredesduif
De kaalgeslagen rots tilt de burcht in de nevel
Met verlaten trots glijdt de nar onzichtbaar
door het geknakte riet. Zijn daden laakbaar
rijp voor boeien, ketting, knevel.
De weg is traag, schier oneindig onbestemd
gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd.
Waartoe, waarom ? Hij slaat geen acht op
het doorgeroeste ossenpaar dat de voren
door het korenland al niet meer trekt. Moren
en Arabieren zetten hun gezangen stop.
Ontkooit de vleugels, draagt de duiven
opwaarts naar het hof. Ontgrendelt schuiven.
Duizend maal de laatste trede
de nar draagt de duiven naar de vrede.
Geplaatst in de categorie: politiek