Netgedichten

netgedicht (nr. 4.485):

Genadeloos geplukt

Haar blote voeten vlijen zich zoekend een houvast op natte keien
die het steile pad bedekken dat leidt naar onderaardse vertrekken
waar zwarte kelken welig gedijen

Glimlachend plukt zij de bloeiende dood en legt ze in haar schoot
terwijl haar ogen in vergane dromen woeste haatrivieren stromen
in golvende vlagen donkerrood

Zijn afwijzing liet haar lijden en wist haar duistere kant te bevrijden
die slechts naar wraak lijkt te smachten en nauwelijks kan wachten
om ‘n giftige drank te bereiden

Als d’r vingers de bloemen verscheuren lokken etherische geuren
haar naar het eeuwig helse land terwijl in haar kil verstijfde hand
de zwarte kelken stervend treuren