Netgedichten

netgedicht (nr. 4.525):

gekraamd in aardse elementen

de lucht strakt blauwer
in een zinderende zon
schaduw krimpt tot
iel bestaan, de hete wind
laat je niet verder gaan

je vingers spelen met de tijd
op rotsen uit de eeuwigheid
je raakt ze strelend aan
met handen die verbanden
leggen in hun stil vergaan

je drukt je lichaam
tegen steen dat weet
en in structuur geen enkel
voorval meer vergeet
doorvoelt met huivering

het deelt in grootsheid
en in macht de pracht
van wat geschapen is
nog voor de mensheid
ooit van leven wist

je ziel is thuis
in het huis waar zij
geboren is, gekraamd
in aardse elementen en
afgezet in deze sedimenten