verliezen in roodwit hun bloem

weer loop ik op
het maagdelijk groen
de dodenakkers bloeien
verliezen in roodwit hun bloem
op de uitgestrekte velden

ze glooien in de ochtendzon
de naam op marmeren stenen
gebeiteld is hun laatste woord
niemand weet meer van de moord
op deze vaderlandse helden

in het fluisteren van de wind
hoor ik vaag nog de sirenes
angst en pijn zijn niet verdwenen
ik voel de wanhoop in de tijd
om het hopeloze van die strijd

op dit veld van eer schrijft
oorlog zijn geschiedenis
met kruizen, over fouten die
niet uit te pluizen zijn, stilte
schreeuwt de waarheid van weleer

Schrijver: wil melker, 3 mei 2004

wlmelkerziggo.nl

dood

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 9 stemmen 652