Netgedichten

netgedicht (nr. 4.583):

zorgenkind

hij schrijft maar wat en noemt het poëzie
het helpt hem om de angsten te verjagen
die dikwijls aan z’n zekerheden knagen
dan hoort hij weer die vreemde melodie

en ziet hij alle levenslust vervagen
het dichten als een milde therapie
een houvast tijdens onbezonnen dagen
die hem behoedt voor wilde rebellie

z’n oude moeder ruimt z’n rommel op
haar knieën knikken en haar handen beven
met liefde raapt ze elke boze prop

ze ziet hem niet als straf door God gegeven
die jongen met de kolder in z’n kop
al is hij wel haar zorgenkind gebleven