Verloren dochter
Kan het niet meer tellen
Hoe vaak ze heimelijk haar vel afstroopt
En ik een nieuwe dochter vind
Terwijl het merg woekert
Zwelt de holte
Ze waggelt nu op hoge hakken
Ze knoeit met oogschaduw
Ze wil weg uit dit huis dat huivert
Ik zie het liever niet
Hoe ze de klok opjut tussen haar tanden
Dan wil ze briezen naar haar verwekker
Haar tedere beul
Maar ook dat is bijna voorbij
Als een dampkring op glas
Door haar broeierige handen weggestreken
Dus laat ik haar grillen voor wat ze zijn.
Onherroepelijk jankt haar minnaar onder het raam
Dan jaag ik haar pruilend naar buiten
Ontkennen is een inzicht uitstellen
Want de spiegel verraadt de uren
Als dwaalsporen in mijn vel.
Geplaatst in de categorie: ouders