Netgedichten

netgedicht (nr. 4.660):

ik zie het steels bewegen

ik zie wat vage vormen
bouwsels zonder naam
een hand wenkt me te komen
wijst me waar te gaan

ik loop de jaren terug
de stenen zijn versleten
het pad ben ik vergeten
voel ogen in mijn rug

muren zijn gebroken
kleuren zijn verfletst
zacht fluisteren de spoken
die mijn jeugd hebben verpest

slinkse blikken, het steels
bewegen om me heen
ze dringen op, laten me schrikken
de kring gesloten, ik alleen

ze dreigden alle dagen
ik sloeg met vuisten toe
tot ik ze kon verdragen
en zij het treiteren moe

ik nam de hand die me
kon wijzen, keek de spoken aan
hoofden werden toen gebogen
zo is mijn jeugd ook weggegaan