Netgedichten

netgedicht (nr. 4.689):

Tekening

Lijntjes zo onbezorgd getrokken
fijntjes als spinrag zweeft de verovering
al boven het naakte papier dat geschrokken
zich bloot geeft aan de komende betovering

Haar hand vult het wit met een blijheid
van het jonge veulen dat voor het eerst
met zijn benen door het lentegras zwiert

Met iedere streek maakt zij onderscheid
tussen losgebroken en beheerst
danst met haar potlood, ze lacht en ze viert

Zijn zware stap stokt, zijn gang wordt traag
staart vragend in de bron van deze zegening
dan kijkt ze op en stamelt: ‘ik krabbel graag,
ik ben het kind van de tekening’