Oorlog in Sebastopol

De vrouw bedrijft de liefde om zestien uur dertig.
Maar tevergeefs ga je op zoek naar
de aard van haar reumatische aandoeningen,
de schaduw van haar verdriet.

Wat een leven, mompel ik,
terwijl ik mijn koffie drink
voor het venster
dat de winden en de stormen
weerspiegelt. En dan, zeg ik:

foert, dan maar!

We eten,
we stoppen met ontwaken.
We worden menselijk. De oorlog,
dat zijn wij.

Het is vijf uur.
De vrouw, heeft ze de liefde bedreven?
Ik, ik was me verloren in de spiegel
van haar verre
woorden.
Ik had een bad genomen
En viool gespeeld.

----------------------------------------------------------------
(10 januari 1993; vertaald uit het Frans op 20 mei 2004)

Schrijver: eric rosseel, 21 mei 2004

eric.rosseeltiscali.be

surrealisme vervreemding oorlog

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 674