Netgedichten

netgedicht (nr. 4.746):

DE GEHANGENEN

Waar laatst die steen in het water viel
Daar is de bodem nu donkerzwart
Terwijl er eerst nog iets was te zien

Een kil gevoel trekt door m’n ruggengraat
Een donkere hand omklemt mijn ziel
Het beklemmende gevoel alsof ik dit verdien

De wereld lijkt inktzwart te worden
Verlicht door slechts een enkele kaars
Terwijl een harde wind aan het vlammetje rukt

Nu is er enkel nog de duisternis
Ik ben verdwaald in dit onverlichte oord
En ga onder een loodzware last gebukt

Nooit zal ik nog de echte mensen zien
Enkel degenen getooid met witte vleugels
In een paradijs voor de overledenen

Het hoge woord is er eindelijk uit
Ik ben niet langer onder de levenden
Maar behoor nu tot de gehangenen