Netgedichten

netgedicht (nr. 4.843):

Hoofdvredebreuk

Daar klop je aan, zonder aankondiging
je hebt jezelf grijnzend binnen gelaten
jou bij me voelen, is de stilte verlaten
die je breekt met `n dreigende fluistering

Verduistering kerft als ik je omtrek zie
gaten vallen in -de gedachten die me
haten omdat jij ze wild naar buiten mept-
vergaan kermend als ik naar binnen staar

Ik bedaar in de hoop dat je van me wijkt
`t geweld even stopt om me terug te laten
maar dit keer ben je woest en in alle staten

Verlept laat ik mij in jouw hoekje dringen
overgevend me levend uit te laten wringen
terwijl onbegrip m`n blakende huid bekijkt