Netgedichten

netgedicht (nr. 4.858):

Supervisie

Ik reed naar huis bij ondergaande zon
en stopte voor een liftende blondine.
Ze zei 'Ik heb een Ford, maar geen benzine;
wees lief en breng me naar een tankstation.'

In deze missie had ik echt wel zin,
want door d'r schoonheid was ik in m'n nopjes.
Ze lachte bovendien om al m'n mopjes.
Een leeg benzineblik lag achterin.

't Was nogal ver, hetgeen me goed beviel;
ik voelde mij gelukkig door d'r pech
en hield m'n ogen moeilijk op de weg.
Tersluiks genoot ik vaak van haar profiel.

De pomp bereikten wij voor mij te vlug.
Met gratie vulde zij 't benzineblik.
Het plaatsen in de kofferbak deed ík.
Ik reed niet al te snel met haar terug.

Ik vond, dat ik een zoen wel had verdiend,
toen ik 'r naar d'r wagen had gebracht.
Die werd me niet gegund, want onverwacht
ontwaakte in d'r Ford d'r grote vriend.

Ik ging er snel vandoor, toen die er stond.
Na uren rijden kwam ik eind'lijk thuis.
Verbitterd was ik door een groot abuis:
d'r blik, da'k in de kofferruimte vond.