Netgedichten

netgedicht (nr. 4.861):

Incognito

De morgenzon legt de nachtnevels
in glinsterende sluiers over het veld
geen zweem van lijden of geweld
een frisse dag ontwaakt achter de gevels

Zo’n nanacht waarin de sterren gloeien
de zon de maan nog niet verdringen wil
een zuidenwind fluistert de dag nog stil
de weide waarin boeketten bloeien

De vroege vogels en de mensen fluiten
door een gapende deur rolt een bal
de dag in die nooit de avond kennen zal
een stralend kind glipt lachend buiten

Ook het voorportaal van de koele dood
tooit zich met het warme ochtendrood.