Netgedichten

netgedicht (nr. 4.868):

gevangen in schaars rood

mijn dromen
zijn weer terug
het wit dat maar geen
wereld meer wil worden
mijn angst verdwaalt
in iets dat ik niet ken

ik ben al zwart
je handen hebben
mij verstard, het kind
gevangen in schaars rood
je maakte mij zo bloot met
passies die me brandden

je kleedde me
met leugens omdat
jij de waarheid brak
je spookte in mijn spel
dreigde met hel als ik
ooit met een ander sprak

geef mij de zon
het donkerblauwe fris
dan breekt het ijs
verwarmt de kou van
schuld waarmee het
kind in mij beladen is