Uren
De sneeuw wolkt als vitrage voor de ramen
Hij houdt de wereld buiten en sereen
Breken wij onze jeugd af steen na steen
Triest scharen zich de meubelen tesamen
De vensterbank met stervende cyclamen
Zegt dat het nooit meer wordt zoals voorheen
Gelijmde briefjes waarop onze namen
Leiden ons veilig door de uren heen
Wij openen de kast met de japonnen
Waaruit zich vaag haar tere geur bevrijdt
En hebben dan opnieuw van onbezonnen
Maar altijd weer vergeven daden spijt
Haar nieuwe jurk met gouden draad gesponnen
Zwerft nooit gedragen verder door de tijd
Geplaatst in de categorie: emoties